Oh ja, gisteren vergeten! Bij het bezoek aan het tempelcomplex in LP vond ik een soort portemonnee met daarin twee eenvoudige oorringen en 99.000 KIP, bijna 10 Euro! Wat te doen? Afgeven aan een agent, aan iemand van het tempelcomplex, laten liggen in de hoop dat de “verliezer” het weer terugvindt of even een half uurtje blijven wachten tot er iemand opdaagt? Twijfels, twijfels. Ik besluit tot het volgende ; naar de ingang en vragen of ik geld kan doneren aan het complex. Niet dus. Ik besluit tot een heroïsche daad en koop 4 toegangskaarten van ieder 20.000 KIP, stop de resterende 19.000 in eigen zak als beloning, en de vier kaartjes in de portemonnee en leg het geheel inclusief de oorringen terug op de vindplaats. Nou maar er op vertrouwen dat de eigenaar áls deze het vindt mijn acties begrijpt…

15 maart. Stipt op tijd vertrekt de mini-van . Opeengepakt als doperwten in een blikje tussen bagage op alle overgebleven lege plekken op, onder en tussen overal begint de reis. De weg is goed, het asfalt zoemt onder de wielen. Totdat er aan de weg gewerkt wordt; stapvoets en met bewegingen die een attractie in de Efteling niet zouden misstaan moeten we ons een weg tussen zand, brokken steen en gaten vervolgen. Om de paar kilometer herhaalt zich dit proces. Na al die jaren in Zuid-Oost Azië komend vraag ik me nog steeds af waarom ze niet gewoon aan het begin beginnen en dan de weg klaarmaken tot aan het eindpunt. Waarom beginnen ze op zo veel mogelijk verschillende plaatsen? Het zal me nooit duidelijk worden…

Onderweg wordt een half uur gestopt om van bus te wisselen; logisch achteraf. Chauffeur 1 rijdt 3 uur van LP naar de stopplaats, chauffeur 2 van Vang Vieng naar dezelfde plek. Passagiers en bagage worden “overgeladen” en iedere chauffeur rijdt terug naar huis. Op de stopplaats staan ook schommels; de enige mogelijkheid tot verpozing. Het is lang, lang geleden dat mijn zus Maud en ik samen geschommeld hebben.

Er wordt in Laos zichtbaar hard gewerkt aan de infrastructuur. Wegen worden in rap tempo gebouwd, bedrijventerreinen ontwikkeld en overal zie je bouwactiviteiten. Het land is een inhaalslag aan het maken. Laos heeft geen treinverbindingen en er wordt momenteel een hogesnelheidstrein traject aangelegd tussen China en Vientiane, grotendeels gefinancierd door China. Deze treinlijn verbindt dan China via Laos met Thailand, China’s poort naar de zee in het zuiden.

We zitten in het droge seizoen; over een paar weken komen de moessons en gaat Laos flink onder de douche! Regen die hard nodig is aan het eind van deze soms gortdroge periode. Om het land vruchtbaar te maken worden in deze periode stukken landbouwgrond in brand gezet. Overal onderweg zie je dan ook kleinere of grotere branden; aangezien het nauwelijks waait blijft de rook overal hangen. Samen met de grondwerkzaamheden voor de wegenaanleg, de bouw van de spoorlijn en huizenbouw leidt dit to stofontwikkeling.

Stof, stof, overal stof. In Luang Prabang hebben we eigenlijk geen echte blauwe lucht gezien, hier i n Vang Vieng nog minder, in de namiddag kijken we recht in een bloedrode zon, gefilterd door het stof. Advies; ga voorlopig even niet naar het noorden van Laos in de droge periode totdat ze klaar zijn met hun grote bouwprojecten!

Het hotel waar we aankomen is slecht, hoogbouw zonder lift, lawaaierig en het lijkt wel of we in een voormalig communistisch bouwwerk zijn beland. Na veel gedoe annuleren we deze reservering en gaan al wandelend op zoek naar iets anders. Al snel vinden we Viengsavanh; goedkoper, leuker, mooier, met alles er op en er aan en direct aan de Nightmarket , top!