16 en 17 maart

16 en 17 maart.

Uitstekende plek, goed bed, warm water en airco. Vandaag niks doen en een beetje rondhangen bij het hotel . Maud had bij Sacha een vrijdag opgenomen en ging een beestje schilderen. Uitzoeken wat we morgen gaan doen. Na een fantastisch ontbijt en een nog betere lunch is het al weer tijd voor het avondeten.

Vang Vieng is een soort lintbebouwing; langs de rivier rekt deze stad zich uit aan de oostzijde van de Nam Song. Aan de oostzijde ligt de doorgaande weg van Luang Prabang naar Vientiane en westelijk van deze doorgaande weg ligt een voormalige landingsbaan van het vliegveld. Wat er nu nog van over is, is een ineens brede opengebroken betonnen vlakte met puinresten en gaten. Dit stuk van zo’n kilometer lang dient nu als vrachtwagenparkeerplaats, locatie voor grote (trouwerij)feesten en nog meer eetstalletjes in de avond, maar dan meer voor de lokale bevolking. Dus daar moeten we zijn! De rook van de diverse zelf in elkaar geknutselde BBQ inrichtingen drijft ons tegemoet. De enige keuze die je hebt is kip of varken. We wijzen maar wat aan van de stukken vlees die op de spiesen ronddraaien en laten ons verrassen. Een bak met in stukken gehakt van alles wat en een kom met “sticky rice”; geen servet, geen bestek, dus met je handen eten. Heerlijk! Lao bier erbij en na afloop je handen afwassen onder een kraantje dat is gemonteerd aan de onderkant van een grote emmer. Hoe eenvoudig kan het leven zijn…

17 maart. Twee scooters gehuurd; een Honda van 50.000 KIP omdat de verhuurder met een afkeurende blik op zijn gezicht ons mede deelde; “40.000 KIP, Chinese quality”.

Stof, stof, stof. Grot in, grot uit. Warm, hobbelig, kuilen en gaten, “Dirt Roads”. Ik ben toch wel benieuwd hoe het er hier aan toe gaat in de natte periode. Colonnes off-road terreinwagentjes halen ons in, enorme wolken stof achter zich uit werpend. En ja hoor, het lukt me weer. We stoppen ergens, ik draai om, het voorwiel van de scooter komt in de greppel terecht en ik tuimel met scooter en al om. Ik kom er van af met licht letsel; wat bloed aan de tenen van de scherpe steentjes en lichte schaafwonden. Zo; dan hebben we dat ook maar weer gehad!

Uiteindelijk bereiken we Blue Lagoon 3 waar we heerlijk zwemmen omringd door vissen en stoer aan een kabelbaan het water in plonzen. Maud komt halverwege en ik vergeet dat ik eind april een schouderbehandeling moet ondergaan in het ziekenhuis; het voelt alsof mijn rechterarm er afgerukt wordt. Niet meer doen dus; bijna 65 jaar en dan moet je zo langzamerhand je plek weten!

Pad in pad, pad uit, verkeerde afslag, terugrijden, omkeren, “klopt het kaartje wel?”, stoppen, de weg vragen, “rechtdoor” wordt er gewezen. We rijden door en stuiten op een hutje waar mannen op blote voeten en sigaretten rokend zitten in iets wat op legerkleding lijkt. Met een automatisch geweer op de borst komt er één naar ons toe en geeft aan met een kruisteken van zijn armen dat we hier niet door mogen. Omkeren maar; lichte schaafwonden tot daar aan toe maar een kogel in je rug…

Onderweg eten we nog wat. Maud besteld frietjes voor 25.000 KIP, zie de foto op de menukaart. En voor het eerst is er iemand van ons die “breekt”. De scherpte raakt er af; de concentratie is weg. Maud krijgt de frietjes en vraagt (echt serieus); “waar blijft de kip” (KIP), lachuh!...

Scooter inleveren en moe, warm en tot in het diepst van onze poriën onder het stof eerst even wat drinken. Naast ons is een kapper, dus Maud en ik grijpen de kans aan om het haar te laten wassen, inclusief gezichtsmassage. Tsja, wat moet ik er nog over schrijven, woorden te kort om dit fenomeen te beschrijven…

Onderweg staat in een straatje een klein stoeltje eenzaam verlaten in het midden. We besluiten dat Maud daar op moet gaat zitten e n we gaan haar verkopen om de vakantie wat luxer door te kunnen komen. Niemand biedt, tot er een man langs koopt en “One KIP” roept. We weigeren, zien de man de straat uitlopen en we nemen Maud maar weer mee…

Niet echt hongerig in de avond verzamelen al wandelend twee stokbroodjes, een pakje boter, sla, komkommer, tomaat, plakjes kaas, blikje tonijn. We hadden nog jam, limonade, Vodka met sinaasappelsap, kokosplakjes en Durian snoepjes. Heerlijk op het bordes van het hotel op de eerste etage het avondeten genoten. Tot morgen!

15 maart

Oh ja, gisteren vergeten! Bij het bezoek aan het tempelcomplex in LP vond ik een soort portemonnee met daarin twee eenvoudige oorringen en 99.000 KIP, bijna 10 Euro! Wat te doen? Afgeven aan een agent, aan iemand van het tempelcomplex, laten liggen in de hoop dat de “verliezer” het weer terugvindt of even een half uurtje blijven wachten tot er iemand opdaagt? Twijfels, twijfels. Ik besluit tot het volgende ; naar de ingang en vragen of ik geld kan doneren aan het complex. Niet dus. Ik besluit tot een heroïsche daad en koop 4 toegangskaarten van ieder 20.000 KIP, stop de resterende 19.000 in eigen zak als beloning, en de vier kaartjes in de portemonnee en leg het geheel inclusief de oorringen terug op de vindplaats. Nou maar er op vertrouwen dat de eigenaar áls deze het vindt mijn acties begrijpt…

15 maart. Stipt op tijd vertrekt de mini-van . Opeengepakt als doperwten in een blikje tussen bagage op alle overgebleven lege plekken op, onder en tussen overal begint de reis. De weg is goed, het asfalt zoemt onder de wielen. Totdat er aan de weg gewerkt wordt; stapvoets en met bewegingen die een attractie in de Efteling niet zouden misstaan moeten we ons een weg tussen zand, brokken steen en gaten vervolgen. Om de paar kilometer herhaalt zich dit proces. Na al die jaren in Zuid-Oost Azië komend vraag ik me nog steeds af waarom ze niet gewoon aan het begin beginnen en dan de weg klaarmaken tot aan het eindpunt. Waarom beginnen ze op zo veel mogelijk verschillende plaatsen? Het zal me nooit duidelijk worden…

Onderweg wordt een half uur gestopt om van bus te wisselen; logisch achteraf. Chauffeur 1 rijdt 3 uur van LP naar de stopplaats, chauffeur 2 van Vang Vieng naar dezelfde plek. Passagiers en bagage worden “overgeladen” en iedere chauffeur rijdt terug naar huis. Op de stopplaats staan ook schommels; de enige mogelijkheid tot verpozing. Het is lang, lang geleden dat mijn zus Maud en ik samen geschommeld hebben.

Er wordt in Laos zichtbaar hard gewerkt aan de infrastructuur. Wegen worden in rap tempo gebouwd, bedrijventerreinen ontwikkeld en overal zie je bouwactiviteiten. Het land is een inhaalslag aan het maken. Laos heeft geen treinverbindingen en er wordt momenteel een hogesnelheidstrein traject aangelegd tussen China en Vientiane, grotendeels gefinancierd door China. Deze treinlijn verbindt dan China via Laos met Thailand, China’s poort naar de zee in het zuiden.

We zitten in het droge seizoen; over een paar weken komen de moessons en gaat Laos flink onder de douche! Regen die hard nodig is aan het eind van deze soms gortdroge periode. Om het land vruchtbaar te maken worden in deze periode stukken landbouwgrond in brand gezet. Overal onderweg zie je dan ook kleinere of grotere branden; aangezien het nauwelijks waait blijft de rook overal hangen. Samen met de grondwerkzaamheden voor de wegenaanleg, de bouw van de spoorlijn en huizenbouw leidt dit to stofontwikkeling.

Stof, stof, overal stof. In Luang Prabang hebben we eigenlijk geen echte blauwe lucht gezien, hier i n Vang Vieng nog minder, in de namiddag kijken we recht in een bloedrode zon, gefilterd door het stof. Advies; ga voorlopig even niet naar het noorden van Laos in de droge periode totdat ze klaar zijn met hun grote bouwprojecten!

Het hotel waar we aankomen is slecht, hoogbouw zonder lift, lawaaierig en het lijkt wel of we in een voormalig communistisch bouwwerk zijn beland. Na veel gedoe annuleren we deze reservering en gaan al wandelend op zoek naar iets anders. Al snel vinden we Viengsavanh; goedkoper, leuker, mooier, met alles er op en er aan en direct aan de Nightmarket , top!

LP laatste dag

14 maart. Laatste volle dag in LP; al wandelend de stad verkennen. Luang Prabang wordt in tweeën gedeeld door de traag stromende rivier Nam Khan die uitkomt op de Mekong. De twee delen worden door drie bamboe bruggen met elkaar verbonden. Deze bruggen zijn alleen in de droge periode te gebruiken; vlak voor het natte seizoen worden ze door de dorpelingen “aan de andere kant” van LP afgebroken om na het regenseizoen deze weer op te bouwen. Dus wat doe je als echte toerist? Juist!

Slenterend door het oude gedeelte van Luang Prabang begrijp je waarom dit deel van de stad als cultureel erfgoed is bestempeld; prachtige oude huizen in koloniale stijl gedrapeerd met het groen van planten en de bonte aaneenschakeling van kleuren; een feest voor het oog! Tempels en Boeddhabeelden liggen als verborgen eilanden verspreid.

Lunch en dan toch maar weer me zelf onderwerpen aan één van de hoogtepunten van ieder e vakantie: de kapper! “Cut, wash and massage?” wordt er gevraagd. “Yes please, kop chai lai lai” antwoord ik in mijn beste Lao. Daar gaat ‘ie: een jonge Lao vrouw of meisje of kind van naar schatting 40 kilo en 1,40 meter dept mijn nek en keel in met olie; een andere vrouw (duidelijk is te verstaan dat zij hier de eigenaresse is) knipt. Dan naar de wastafel. Op een bed lig je op je rug met het hoofd boven de wasbak. Insmeren met shampoo en dan begint het. Hetzelfde “kleintje” van het olie deppen begint te wassen en te masseren. Met de kracht van een volwassen bouwvakker kneed ze het haar, de hoofdhuid, de nekspieren, wenkbrauwen, langs de slapen en rond de oogleden. Wonderbaarlijk! Af en toe wordt je hoofd abrupt opgetild en weer neergegooid. Het aller-fijnst is echter het wassen en tenslotte uitspoelen met ijskoud water; alsof alle warmte van de dag uit je lichaam wordt weggezogen. Het blijft iedere keer weer een heerlijk ervaring!

In de avond in de buurt iets gegeten bij een soort hamburgerzaak; Maud en Sacha nemen een hamburger en een wrap en ik bestel van het plaatjesmenu. Op deze kaart zie ik een dienblad met een McDonalds achtig zakje frietjes, twee (?) bekers Pepsi en een helekipvoor 50.000 KIP! Waarom een hele kip? Waarom twee Pepsi? Is het dan voor twee personen? En waarom dan maar één bakje friet? Dit soort essentiële levensvragen moeten worden beantwoord en dus bestel ik.

Wat krijg ik? Exact wat op het plaatje staat; één hele kip. Ik snij de poten ervan af, doe ze in het hamburger bakje van Sacha (lekker morgen koud in de bus) en we gaan naar het hotel terug. Mango met sinaasappel eten, vliespinda’s met gedroogde Djeroek Poeroet en gedroogde knoflook. Bier bij? Ja graag! Morgen weer een dag en dan op weg naar Vang Vieng,

dag Luang Prabang,

dag mooie stad,

dag fijne douche, ik zal je missen…

12 en 13 maart

11, 12 en 13 maart. De eerste nacht in Luang Prabang (LP) uitstekend doorgekomen. Ruim bed, goed matras, prima airco en dan de douche! Wat een douche! Heet, harde straal, brede douchekop, gewoonweg perfect.

Ontbijt en op weg naar Big Brother Mouse (BBM). Maud gaat onderweg onderuit (blauwe knie) en Sacha laat zijn ingescheurde (rug)zak naaien. Wij en anderen hadden al Engelstalige boeken voor kinderen opgestuurd en Maud en Sacha hadden nog een stapeltje bij zich en ik had nog een leuk kinderboekje in het vliegtuig gevonden en dus konden we gaan voorlezen aan de kleintjes en in het Engels discussiëren met jongeren. De organisatie had iets veranderd; in LP waren alleen nog maar de jongeren, de kleine kinderen zaten nu iets buiten LP en onder de naam Big Sister Mouse (BSM). We hebben dus een half uurtje gediscussieerd met twee Laotiaanse studenten. Het was er druk; veel toeristen besteden een deel van hun tijd om jongeren in LP Engels bij te brengen; een goede zaak! Omdat we dus niet aan de kleintjes konden voorlezen besloten we de boeken niet af te geven maar ze zelf te gaan brengen. We konden ook met een georganiseerde trip voor 10 dollar maar dat zou dan betekenen dat we een volle dag met hetzelfde clubje op weg zouden zijn; dus dan maar morgen op eigen gelegenheid…

12 maart. Twee scooters gehuurd voor twee dagen en vandaag eerst maar eens op weg naar BSM.

Rechtdoor, rechtdoor, rivier over, rechtdoor, rechtdoor en dan aan je linkerhand. Hoe eenvoudig kan het zijn. Dus de stad uit, rechtdoor en eerst even stoppen bij een shopping mall. Dan weer rechtdoor, rechtdoor totdat de geasfalteerde weg naar rechts afbuigt. De weg rechtdoor is veranderd in een onverharde met kiezelstenen en brokstukken bezaaide “dirt road´. Hotsend, botsend en stuiterend rijden we door tot we het opgeven. Terug naar de verharde weg en door naar de Kuang Si watervallen en de berenopvang om onderweg te stoppen bij waarschijnlijk het mooiste plekje van Laos! Maar het zou me niks verbazen als er nog veel meer van dit soort plekken zijn…

De watervallen zijn best mooi en de moeite waard om te bezoeken, te meer daar je in de poelen in het verloop van de watervallen heerlijk fris kunt zwemmen! Er is een berenopvang en je kunt er naar hartenlust doneren voor van alles en nog wat.

Onderweg weer wat gegeten aan de Mekong. Ons oog alt op een object dat midden in de rivier langzaam stroomafwaarts drijft; de vorm zou dat van een mensenlichaam kunnen zijn… Op de foto zie je wat het is.

Bij het vallen van de avond naar de lokale markt om de hoek; dat is andere koek! Geen T-shirts met “LAOS” of “LOA BEER” maar gewone kleding, keukengerei, onderbroeken, bh’s, eten, eten, eten en eten en: pijltjes gooien! Ik koop een mooie leren Lacoste portemonnee voor 50.000 KIP; verderop liggen dan dezelfde voor 30.000…

Ik koop voor 3000 KIP één pijltje, gooi, en raak 2 ballonnen en win een flesje Wine Cocktail van 7% met een straatwaarde van 6000 KIP; als dat geen winst is! Naar de nachtmarkt en op straat eten! Heerlijk.

13 maart. We maken ons op voor de Lange Tocht Naar Het Noorden! Daar waar de rijstvelden liggen rond de kleine dorpjes met de aardige mensen en misschien een overtocht naar de beroemde grotten. LP uit, brug over en uitkomend bij het vliegveld zien we dat deze links van ons ligt terwijl het rechts had moeten zijn. Onverdroten rijden we door totdat we de splitsing zien met naar links één of ander olifantenpark en naar rechts Vientiane dat in het zuiden ligt. Naar links dan maar die “dirt road” in. Stampend en zwoegend kom ik vooruit maar Sacha en Maud die samen op één scooter zitten moeten halverwege afhaken. Terug, terug, terug, naar de bekende plek in LP en met het veer over naar de overkant. Een breed geasfalteerde weg waarop een Boeing 737 MAX met gemak zou kunnen landen (als ze nog vlogen) leidt naar nergens; niemand rijdt er, soms een scooter of een fietser; een hond ligt midden op de weg te slapen en een kudde buffels steekt in slow motion de weg over. Waarom, waartoe? Na 10 kilometer besluiten we om te keren. Mijn benzinemeter is plotseling van ¾ vol naar ¼ gesprongen dus wordt er even getankt. Iets verder op, een beetje van de weg af ligt iets dat op een restaurant lijkt. Een oude vrouw met 1 blind oog zit voor een provisorische barbecue en roostert 3 substanties die op vlees lijken. Wij kunnen er niets aan herleiden. Eerst lopen we weg maar na enig overleg besluiten we toch het avontuur aan te gaan en treffen binnen 2 mannen aan die eten, een vrolijk rondspringend kind en een vrouw in iets wat op een keuken lijkt.

Een gettoblaster met twee extra giga luidprekers blazen lokale muziek de lege ruimte in, gezellig…

Maud heeft altijd kleine cadeautjes bij zich voor kinderen; plakplaatjes, ballonnen, pennen, ringen die licht geven. Het kleine meisje komt naar ons toe als Maud haar roept en Maud wil haar wat geven; zij sluit haar handen voor het lichaam en buigt licht, van achteruit horen we een ijselijke kreet van de vrouw met één oog en het kind buigt nu nog dieper, bijna 90 graden! Kijk; zo worden je wel normen en waarden bijgebracht, ik bedoel maar! Het kind is dolblij met de ring en huppelt vrolijk verder door.

Bier, natuurlijk, een kommetje witte rijst, twee kommetjes met saus en een bord met daarop de opbrengst van de BBQ. Het vlees is redelijk; zou geit kunnen zijn, maar het rubberachtige deel met korst laten we verder onaangetast; varkens- of buffelneus?

Terug met het veer, boodschappen doen, scooters inleveren, inde buurt wat eten, niks te vinden, scooters weer terugvragen, naar de avondmarkt en mmm…

Luang Prabang 1

Gisteravond in Luang Prabang, Laos, hebben we genoten van Loa Beer in flessen van 0,650 liter voor 15.000 KIP en in de avond van lokale Vodka in een fles van 0,7 liter voor 20.000 KIP met sinaasappelsap. Dus ik ga nu zittend voor ons hotelletje aan een tafel aan de straatzijde proberen het verloop van gisteren terug te halen...

In Bangkok waren we dus geland. Vliegveld uit, treinkaartjes kopen, overstappen in de metro (alles verliep als een geoliede machine) en aangekomen in Chic Hostel. Nou. Tsjonge, jonge. Poehé. Dat was me wat! Ik had een eenpersoonskamertje waar ook écht maar één persoon in kon met een tweetal afgebrokkelde kleerhangers aan een rekje en bouwlampen waar je de halve straat mee kon verlichten. Een betonnen ruwe vloer die weliswaar afgelakt was maar toch. Alles hufter-proof! Gedeelde badkamers en wc op de gang. Er volgen nog filmpjes van. Geboekt door Sacha en ik heb hem daar dan ook hartelijk voor bedankt. Ondanks de aanwezige goed functionerende airco toch een slecht begin van de vakantie vond ik,

De straat op en wandelen langs de rivieroever, altijd een goed idee! Via Co. Kessel (ja, die van de fietsen in Bangkok) kwamen we uit aan een veel bredere rivier in één van de duurste delen van Bangkok. Ik was nog op zoek naar slippers en Maud vond een leuk zaakje waar ik een paar kocht, blauw, voor 2.000 Baht. Met het pontje naar de overkant aangekomen voelden we ons weer thuis; een straatje met kleine kraampjes waar van alles te koop was, zo ook slippers voor 29 Baht! Het eten was weer als vanouds, Gefrituurde kip, inktvis, verse groenten, soep, bier. Heerlijk! Al wandelend hier en dan weer daar een klein hapje en een biertje; het leven kan goed zijn.

Zondag, goed geslapen in Chic Hostel en op weg naar Laos. Maar eerst even in dit minimalistisch hotelletje ontbijten, wat trouwens bij de prijs was inbegrepen. Nou bleek het ontbijt genuttigd te worden in een nabijgelegen en toch wel écht chic hotel; klaarblijkelijk had iemand in het verleden ooit de namen verwisseld en niet meer hersteld. Het ontbijt was overweldigend; we bleven teruglopen en weer opscheppen; vooral Sacha die bleef opscheppen over zijn goede keuze. Ik moet het helaas beamen; ga je ooit naar Bangkok en wil je voor een leuk prijsje alleen slapen en verder geen eisen stelt aan de accommodatie maar wel prijs stelt op een goed ontbijt: Chic Hostel Bangkok, vlak bij centraal station Hua Lamphong; gewoon doen!

Taxi in, naar vliegveld Don Mueang en met Air Asia op weg naar Laos. Het gebruikelijke gedoe om een visum te krijgen en dan het vliegveld uit… En dan? Niks…

Geen tuktuk chauffeurs die je overvallen, geen taxichauffeurs die “taxi, taxi” roepen, geen verkopers met prullaria, helemaal niks! Dit hadden we in Azië nog niet meegemaakt op een vliegveld. Luang Prabang ademt de sfeer uit van een dorp. Het hotel is prima, de douche lijkt op een stoomcabine zo heet is het water dat er uit komt, het bed is voortreffelijk en er is een koelkastje op de kamer; wat wil je nog meer!

Even de benen strekken en een wandeling over de fameuze avondmarkt van Luang Prabang. Meter na meter, stalletje na stalletje de gebruikelijke prullaria waar toeristen blij van moeten worden en spul dat je in geen enkel lokaal huishouden zult vinden. Met af een toe een pareltje, zoals de van bamboe gemaakte geluidversterkers voor mobiele telefoons. Maud heeft er één gekocht en we gaan er we in Belfeld een bloeiende business van maken!

Even een zijstraatje in naar de eetkraampjes. Ik zeg er verder niks meer over…mmm…

Naar bed, morgen voorlezen voor kinderen, welterusten en een rustige windvrije week voor jullie in Nederland!

Bangkok

8 maart overnacht bij Schiphol en via Guanzhou naar Bangkok. Aangekomen op 9 maart. Zoals jullie weten hebben Jos en ik in Belfeld een zestal eenden en dat is hartstikke leuk. Daarnaast slik ik dagelijks medicijnen als gevolg van een tweetal tia's vorig jaar. Nou is het regelmatig innemen van medicatie niet één van mijn best ontwikkelde eigenschappen. Om de inname niet te vergeten gaat op mijn Iphone iedere dag een signaal af; het geluid van kwakende eenden. Gezellig!

Na een paar uur in het vliegtuig gezeten te hebben en een aantal films van Chinese makelij gezien te hebben (we vliegen met China Southern, die wel bier, maar geen sterke alcohol schenken), begint de oriëntatie licht af te nemen, zeker voor wat betreft tijd en slaapritme; je komt in een soort kater-achtige trans terecht. Je hoort het geluid via de koptelefoon maar neemt ook de omgevingsgeluiden waar. Op een gegeven moment hoorde ik eenden kwaken; een zwak maar herkenbaar geluid. In eerste instantie dacht ik dat ergens in het vliegtuig een mechanisch zo'n geluid voortbracht of dat iemand naast mijn zijn koptelefoon hard had aanstaan. Toen het geluid echter aanhield en mijn zus Maud mij aanstootte en vroeg waarom dat geluid uit mijn rugzak kwam wist ik het:

tijd om medicijnen in te nemen!

Nadat Maud een blikje bier over mij leeg stootte op de vlucht van Guanzhou naar Bangkok gebeurde er verder niets noemenswaardigs, Inchecken, douchen en Bangkok in, maar daarover morgen meer...

Andere route

Het eerste plan om met de trein van Bangkok naar Chiang Mai in het noorden van Thailand te gaan en van daar uiteindelijk over de rivier naar Luang Prabang te komen hebben we laten varen. Leuk toch? Een boottocht laten varen... Waarom zult u mij vragen. Het is eenvoudig; de boottocht naar Luang Prabang duurt twee dagen. Twee dagen van zo'n acht uur op een boot met waarschijnlijk dezelfde groep mensen, lees toeristen. Je bent dan tot deze groep veroordeeld. Met een beetje pech zit er zo'n lollige neef bij die ook nog gitaar kan spelen en zo nodig de hele dag de groep moet aanmoedigen tot het zingen van liederen. Gruwel! Wie ooit een dergelijke boottocht heeft gemaakt weet uit ervaring dat het eerste uur indrukwekkend is; het tweede uur interessant en dat na een aantal uur het monotone landschap eindeloos aan je voorbij trekt. Nu hebben Maud, Sacha en ik al soortgelijke tochten beleefd; op Java van Pangadaran richting Yogyakarta en van Cambodja naar Thailand. Het is mooi geweest. En om nu twee dagen te spenderen aan een mooie boottocht is toch wel zonde van de tijd. Om diezelfde reden heb ik trouwens ook geen behoefte meer om mangrove bossen te bezoeken. In Azië en in het Caribisch gebied lijken ze allemaal op elkaar en sensationeel is het ook niet echt.Een andere route dus. Het wordt nu Bangkok naar Luang Prabang met Air Asia, dan per bus naar Vang Vieng en door per bus naar Vientiane. Tenslotte van Vientiane weer met Air Asia naar Bangkok. Als iemand voor deze route onderweg nog goed tips heeft dan zijn ze meer dan welkom!

Helpen in Laos

In Luang Prabang Laos gaan we ook een school bezoeken. Iedereen kan daar langskomen en een dag meewerken. Verhalen voorlezen in het Engels aan kinderen van alle leeftijden en gesprekken en discussies voeren in het Engels met de wat oudere kinderen. Daartoe zijn boeken nodig. Ik heb al een aantal boeken gestuurd maar deze waren nog iets te "zwaar". Dune van Frank Herbert onder anderen. Zie ook het bericht dat mijn zus Maud Kluiters heeft geplaatst op facebook en bezoek de site van Big Brother Mouse op http://www.bigbrothermouse.com

Wie heeft er Engelse peuter/kleuter boekjes en doet er niets meer mee... Aangezien wij gaan backpacken in Laos willen wij een aantal boekjes ‘vooruit’ sturen. Hoe leuk is het te worden uitgenodigd om de kinderen te bezoeken en uit de boekjes te mogen voorlezen. Kinderboeken zijn uniek voor Laos, er zijn er maar heel weinig. De meeste kinderen hebben nog nooit een leerboek of een ander boek in hun bezit gehad.