21 maart. De geheel uit hout van de omgeving vervaardigde bungalow verborg een vreemd element; op het bed, of beter gezegd, op het matras, want er was geen bed, gewoon een matras op de grond, lag een dikke deken. In de avond was het buiten nog 31 graden. Naar bed en de fan op de hoogste stand om om middernacht wakker te worden en gretig naar de deken te grijpen; heerlijk! Bloedheet overdag en koel en fris in de nacht.

Fris opgestaan en eerst maar eens naar het lokale dorpje om ons te oriënteren. Steeds weer het zelfde beeld; glimlachende inwoners, lachende en spelende kinderen en vriendelijke honden. We zijn vroeg (of laat?), want we zien niemand ergens iets nuttigen. We gaan ergens zitten en de moeder roept haar dochter om te helpen, die uit bed komt, zich snel aankleedt en samen met mam de voorbereidingen start; waarschijnlijk zijn we toch te vroeg.

Op de terugweg zien we een kleine gang tussen de panden; de lokale markt. Daarachter spreidt zich een grote lokale markt uit; van levende vis tot schoenen, vlees, groente, fruit, brood, mobiele telefoons, kortom alles wat een dorpeling nodig heeft om te overleven, en zelfs meer.

Terug naar het Nirwana, een beetje zwemmen en rondhangen. Cristophe, de eigenaar, dierenredder, Fransman en sympathieke vent, vraagt ons of we zin hebben om vanmiddag naar een kleine dorpsgemeenschap te gaan waar ze iets doen met bomen. Om drie uur stappen we in zijn 26 jaar oude Jeep, die, zoals hij ons weet te vertellen, één van de beste motoren ter wereld heeft; een motor van een Renault 21; onverwoestbaar! Hier komt toch nog een klein stukje Frans chauvinisme tevoorschijn.

Zoals jullie weten staan er bij ons in Belfeld diverse soorten bamboe maar ook een moerbei boom. De Japanners gebruiken de moerbei boom al eeuwen voor van alles; de vrucht is een “power fruit”en van de bast kan “het beste papier van de wereld” gemaakt worden, uitstekend geschikt voor Sho of Shodo, Japanse kalligrafie. Van de rest van de boom worden van het papier dan weer flinterdunne reepjes gemaakt die uiteindelijk worden geverfd met natuurlijke materialen. Tenslotte worden deze draden verwerkt in weefgetouwen waardoor kleurrijke stoffen ontstaan. Goed hoor die oude moerbei!

We rijden terug en onderweg wordt Cristophe regelmatig toegesproken of wordt er naar hem gezwaaid. Een aantal jaar geleden toen er buiten het dorpje aan dit prachtige meer nog niks was heeft hij wegen aangelegd, een school voor de lokale kinderen gebouwd en de eerste “resorts” opgezet. Een bewonderenswaardige man met een visie, passie en een groot hart.

22 maart. Nauwelijks geslapen. Slachtoffer 2 ben ik geworden. Deze nacht heb ik minstens 25 keer het toilet bezocht en uitgeput sta ik op. Vandaag gaan we op weg naar Vientiane, een rit van zo’n 4 uur. Ik vraag me af hoe ik dat ga redden en of ik enigszins schoon zal aankomen. Afwachten maar.

Ik heb geen enkele behoefte aan voedsel in welke vorm dan ook en bestel een kop thee, een coca cola en zout. Thee drinken, een halve theelepel zout naar binnen werken en een lauwe cola zonder prik. Zo, op weg!

Nadat we afscheid genomen hebben van Monsier Vaillant, de “commédian de Paris”, Bouba de beer en de hond Asiane die je ieder morgen vrolijk goedemorgen wenst, zet Cristophe ons af in het dorp. We beloven hem dat we, zodra we terug zijn in Nederland, koffie maken van het pak Lao koffiebonen dat we van hem cadeau kregen en er een video van zullen maken.

We staan nu aan de vismarkt en wachten op het vervoer dat hier langs komt op de route Vang Vieng Vientiane. Ik koop nog iets wat het meest op kroepoek lijkt en de visverkoopster zet stoelen voor ons neer en helpt met het aanhouden van de juiste minivan. Het wordt uiteindelijk een sorngtaaou. Volledig brak houd ik mij vast, onderweg verlies ik mijn kroepoek die vrolijk stuiterend weg vlucht. De darmen blijven echter rustig. Het meeste vaste voedsel en zeker vocht is vannacht al verdwenen.

Villa Sisavad is een verademing; airco en koelkast, maar ook een bed, tv en goede douche en zwembad. Ik heb nog steeds geen vast voedsel gegeten en besluit dit vandaag ook maar zo te houden. Water, een beetje limonade en bier houden me vandaag op de been. In de avond wandelen we wat door Vientiane en eet ik voorzichtig een paar koekjes, een kokosnoot/melk/ijs drankje en een biertje. Onderweg ontsnapt er iets aan me en ik vrees het ergste; snel naar een toilet en gelukkig; geen al te grote schade!

Om 22:45 ga ik op aandringen van mijn maag/darmstelsel naar het toilet om te ontdekken dat de deur gesloten is; in het slot gevallen en met geen mogelijkheid open te krijgen. De man van de lobby komt met een grote priem naar boven, sloopt binnen in een paar seconden het slot en ik kan de pot op!