18 en 19 maart. Woensdag gaan we naar Ban Tha Heua.

Ontbijt met om te beginnen “three Lipton tea please”. De eigenaar komt een kop thee brengen die hij met twee handen moet vasthouden. We hebben weer een les geleerd; duidelijk zijn is belangrijk in Azië; we krijgen nu dus duidelijk een drie-persoons kop thee. Of nee, toch niet. Op de zelfde wijze worden de twee andere kopen thee gebracht, één voor één. In ieder geval voldoende vocht voor de rest van de dag. We komen onderweg een put tegen waarin iets hangt wat niet thuis te brengen is; een verdwaalde toerist? Verder op ligt een hond ontspannen met een stokje te spelen.

Op weg voor een halve dagtrip, twee grotten en twee lokale dorpjes. De Hmong is een bevolkingsgroep die van oudsher in de jungle leefde, in of vlak onder bomen zodat ze snel konden vluchten voor gevaar. Nu nog kunnen deze mensen niet wennen aan het leven in de stad. Hun dorpjes ten noorden van Vang Vieng liggen dan ook dicht tegen het oerwoud aan. Mannen mogen meerdere vrouwen hebben. We bezoeken een schooltje (je zal zo maar iedere dag naar school moeten) en drijven op een rubberband de Water Cave in. Hoe toeristisch kan het zijn, maar wel lekker verfrissend bij 38 graden.

Elephant Cave, een verhaal van Bijbelse proportie…

Boeddha liep op aarde en liet zijn voetstappen achter. Ook in deze grot. Toen de Hmong de voetstap van Boeddha zagen werd de grot een bedevaartoord. De enorme afdruk van Boeddha werd in steen vastgelegd. In die tijd liepen grote kuddes olifanten in het gebied rond. Door weersveranderingen of oorlogen weken de olifanten uit naar het Noorden; slechts 1 zieke olifant bleef achter in de grot. Een konijn buiten de grot hield de wacht en waarschuwde de slang als er gevaar dreigde. Zodra iets de grot binnen dreigde te komen doodde de slang de indringer. De uil ving en doodde alle padden die het eten van de verzwakte laatste olifant wilde stelen. Na de dood van deze olifant ontdekten de inwoners dat door het eeuwenlang druppelen van water er een beeltenis van de olifant was ontstaan. Zo werd de heilige grot “de Olifantsgrot”. Opmerkelijk was dat na deze ontdekking er geen water meer druppelde op de olifant waardoor de beeltenis eeuwig onveranderd zal blijven…

We laten ons op de terugweg afzetten bij het busstation omdat we morgen naar Ban Tha Heua gaan. We hadden al in de stad geïnformeerd naar vervoer voor een ritje van drie kwartier en de beste prijs die we kregen na enig onderhandelen was 150.000 KIP. Lonely Planet laat ons weten dat het met enig geluk mogelijk moet zijn om voor 30.000 KIP met drie personen de rit te maken. Met enig onderhandelen bij het busstation komen we uiteindelijk uit op 90.000.

En dan begint de 3 kilometer lange wandeling terug naar het hotel bij 38 graden en zon. Pfff… Onderweg wat eten en drinken maar Sacha haakt af en gaat naar het hotel terug. Voor het avondeten hadden we al stokbroodjes gekocht en ui, smeerkaas, boter, tomaat, komkommer, blikje tonijn, mango, cola, rum en jus d’orange. Wat nog ontbrak en wat nergens te koop was waren gekookte eieren en mayonaise. Maud komt op het lumineuze idee om gewoon in het restaurant er naar te vragen; en ja hoor; een kwartier later 3 gekookte eieren en gratis een zakje mayonaise!

Als we terugkomen blijkt Sacha op bed te liggen; overgeven en veelvoudig op de wc pot zitten; slachtoffer nummer 1.

Van de mayonaise, eieren, zakje mosterd uit het vliegtuig, zout en peper maak ik een eiersalade. Prima zo!